Rondje Golden Bay & Heaphy track
Door: Jiska
Blijf op de hoogte en volg Jiska
14 Maart 2014 | Nieuw Zeeland, Nelson
Hallo allemaal!
Het is weer tijd voor een down under-update! De vorige keer dat ik schreef was ik net terug van de Abel Tasman track. Nog aan alle kanten jeukend van de sandflies ben ik toen de volgende ochtend gaan liften naar Takaka, in de Golden Bay. Daar had ik een heeel relaxed hostel geboekt (met hangmatten en een buitenkeuken in de tuin). Takaka zelf is een klein plaatsje met een beetje een hippiesfeer: je kunt overal hippiekleren kopen etc. :) Ik wilde vooral naar Takaka om mijn lichaam wat rust te geven voordat ik weer naar de volgende track doorging, dus ik heb het dan ook rustig aan gedaan!
De eerste dag in Takaka ben ik met het Duitse meisje en de Duitse jongen die ik op de Abel Tasman had ontmoet op de (gratis!) Leenfietsen van het hostel naar de Mangetopupu (ofzo? Not sure) springs gefietst. Dat zijn superheldere bronnen waar een enorme hoeveelheid water tegelijk uit de grond komt: de bron is op zich al een diepe poel en vanuit daar ontstaat meteen een volwaardige rivier, in plaats van eerst een klein stroompje. Heel indrukwekkend om te zien! Jammer dat je er niet meer in mag zwemmen, want het lijkt me prachtig om met een zwembrilletje dat heldere water in te gaan (ondanks de kou!)
De tweede dag in Takaka heb ik voor mezelf een sightseedagje gehouden, op de fiets. Ben eerst naar Labyrinth Rocks gefietst, een soort gangenstelsel uitgesleten in limestone. Was wel gaaf om tussen die hoge muren van limestone door te lopen. Er waren zelfs een paar tunnels! Daarna ben ik doorgefietst naar The Grove, wat een beetje hetzelfde idee is, maar dan met hogere 'muren' en meer bomen. Een beetje donker, maar wel indrukwekkend! En met een mooi uitzichtpunt met uitzicht over de vlaktes en de heuvels in de verte. Daarna ben ik doorgefietst naar de Rawhiti Cave. Daar moest ik nog even flink klimmen om er te komen, maar toen had ik ook wat. De cave is meer een soort koepel in de rots, met enorm veel stalactieten die blijkbaar op een speciale manier groeien, met behulp van planten. Heel slecht dat ik niet meer precies weet hoe dat zat, maar mooi was het wel! Tot slot ben ik die dag nog naar Anatoki Salmon gefietst, want ik had begrepen dat daar een oud Bever-collega uit Leiden werkt. Door haar vader ben ik doorgestuurd naar haar huis en we hebben kennisgemaakt en gezellig een wijntje gedronken. Toch leuk om elkaar zo aan de andere kant van de wereld te ontmoeten! :)
De volgende dag ben ik gaan liften naar Nelson. Mijn eerste lift was van een Canadese man en onderweg kwamen we langs een limestonegrot, waar we spontaan zijn gestopt voor een rondleiding. De leuke dingen die je niet meemaakt als je de bus neemt! De grot zelf was best indrukwekkend, niet zo groot maar wel met heel veel verschillende rotsformaties. Vanuit Motueka moest ik nog een tweede lift vinden, maar dat was zo gebeurd en rond lunchtijd stond ik weer in Nelson. Daar heb ik een extra dag doorgebracht om inkopen te doen voor de Heaphy track, die ik maandagochtend ben gaan lopen.
In de bus naar de Heaphy raakte ik al aan de praat met drie geologie-PhD'ers die aan de universiteit in Wellington vulkanen bestuderen. We overnachtten bij dezelfde hutten, dus hebben de hele track met z'n vieren gelopen. Wat heel grappig was, want deze drie waren continue ernstig onder de indruk van bepaalde stenen. ('For rocks that don't explode, these are pretty impressive!') Zo heb ik ook weer het een en ander geleerd over rotsen. Je bent nooit te oud om te leren!
De eerste dag bestond uit ruim 17km omhoog lopen. Maar 700-800m klimmen in 17km is niet zo heel indrukwekkend, dus het was een erg geleidelijke klim. Niet heel zwaar dus! De eerste hut was wel erg mooi. Vanuit waar m'n tentje stond had ik een prachtig uitzicht twee kanten op. Helaas kwam er wel een wolk binnendrijven toen de zon onderging, dus het was al snel heel mistig. Hmmm, het vooruitzicht van natte tent in de ochtend! Gelukkig scheen 's ochtends de zon, dus kon ik mijn tent nog redelijk droog krijgen voordat we weer gingen lopen.
De tweede dag liepen we over een soort hoogvlakte, met de bergtoppen overal om ons heen. Overal kleine riviertjes en af en toe een prachtig stukje bos met heel veel mos. Twee van ons groepje zijn nog in een riviertje gaan zwemmen, maar ze waren er heeeel snel weer uit, want het water was ijskoud! Na de lunch waren we de berg over en officieel op de westcoast. En dat merkten we meteen, want we liepen een wolk in! Gelukkig paste het mistige wel bij het landschap en was het juist ontzettend mooi met die wolk. Totdat ik mijn tent op moest zetten natuurlijk: alles weer nat. En helaas was de wolk de volgende ochtend nog steeds aanwezig, dus de tent moest nat ingepakt worden. Jammerjammer!
Dag 3 bestond vooral uit naar beneden lopen, want de hut die avond lag aan zee. We wilden zo snel mogelijk beneden zijn, want we wilden rond lunchtijd bij de hut zijn zodat de jongen uit ons groepje nog kon gaan vissen die middag, voor bij het avondeten :) Helaas betekende het opgevoerde tempo wel dat ik allebei m'n enkels verzwikt heb. Ouch! Bij de hut aangekomen bleek er een enorme zwem sandflies op de campsite rond te hangen. Toen ik m'n tent had opgezet waren m'n armen al één grote bult. En toen ik m'n spullen in de tent wilde leggen vlogen de sandflies met hordes tegelijk naar binnen. Aargh! Toen de ranger langs kwam om onze reservering te checken, heb ik dus met hem geregeld dat ik een upgrade kreeg naar de hut! Tent weer afgebroken (hij was nu wel droog, yay!) En naar binnen verhuisd. Wat een opluchting! :) Die avond was er inderdaad verse vis bij het avondeten (we aten hem een half uur nadat ie uit het water gevist was!), erg lekker.
De laatste dag werd ik wakker met twee stijve, dikke enkels en het gevoel van flink verrekte spieren in m'n onderbenen, dus maar goed dat het de laatste dag was! Toen we eenmaal liepen ging het wel weer prima gelukkig, en de laatste dag was bijna helemaal vlak, langs de kust. En hoe! De ochtendzon op de zee en de prachtige lege stranden was zeker één van de mooiste dingen die ik hier tot nu toe gezien heb :) Aan het eind van de track stond er al een hippie met een busje op ons te wachten en die bracht de anderen naar Westport en zette mij onderweg af in Karamea, bij het hostel waar ik zou overnachten voor ik terug ging naar Nelson. Het hostel was van buiten helemaal in regenboogkleurige strepen geschilderd en van binnen was het al net zo... interessant... De badkamer was 1 ruimte waar de douches en wc's alleen waren afgesloten met gordijntjes (dus geen deuren met sloten). Heel interessant. Gelukkig kwam er geen horde mannen binnenlopen toen ik een douche nam :)
De volgende ochtend werd ik door het manusje van alles (personenvervoer/schoolbus/post-ophaalbus/evenementenvervoer) opgehaald en naar Westport gebracht. Daar heb ik afscheid genomen van tent en slaapmatje, want nu de herfst eraan komt en ik richting het koude zuiden ga, heb ik niet zo'n zin meer in kamperen. Hutten vanaf nu! Dus de tent is op weg terug naar Hollandia en mijn backpack is significant lichter. Na een paar uur lezen in een parkje en een welverdiende fish & chips vertrok dan eindelijk de bus naar Nelson, waar ik gisteravond eindelijk uit mijn vieze kleren kon stappen en herenigd werd met het internet.
Zometeen ga ik lekker even de stad in (als het weer niet te vies is... Er komt een staartje van een tropische storm over vandaag, dus regen en wind genoeg!) Voor inkopen voor punakaiki, waar ik morgen heen ga en waar schijnbaar geen supermarkt of pinautomaat is. En om eindelijk het nieuwe boek van Brandon Sanderson te halen, wat de boekhandel eindelijk binnen heeft als het goed is. En wat nu in mijn tas past, yay!
Geniet van de eerste lentedagen daar in Nederland!
Tot later :)
Het is weer tijd voor een down under-update! De vorige keer dat ik schreef was ik net terug van de Abel Tasman track. Nog aan alle kanten jeukend van de sandflies ben ik toen de volgende ochtend gaan liften naar Takaka, in de Golden Bay. Daar had ik een heeel relaxed hostel geboekt (met hangmatten en een buitenkeuken in de tuin). Takaka zelf is een klein plaatsje met een beetje een hippiesfeer: je kunt overal hippiekleren kopen etc. :) Ik wilde vooral naar Takaka om mijn lichaam wat rust te geven voordat ik weer naar de volgende track doorging, dus ik heb het dan ook rustig aan gedaan!
De eerste dag in Takaka ben ik met het Duitse meisje en de Duitse jongen die ik op de Abel Tasman had ontmoet op de (gratis!) Leenfietsen van het hostel naar de Mangetopupu (ofzo? Not sure) springs gefietst. Dat zijn superheldere bronnen waar een enorme hoeveelheid water tegelijk uit de grond komt: de bron is op zich al een diepe poel en vanuit daar ontstaat meteen een volwaardige rivier, in plaats van eerst een klein stroompje. Heel indrukwekkend om te zien! Jammer dat je er niet meer in mag zwemmen, want het lijkt me prachtig om met een zwembrilletje dat heldere water in te gaan (ondanks de kou!)
De tweede dag in Takaka heb ik voor mezelf een sightseedagje gehouden, op de fiets. Ben eerst naar Labyrinth Rocks gefietst, een soort gangenstelsel uitgesleten in limestone. Was wel gaaf om tussen die hoge muren van limestone door te lopen. Er waren zelfs een paar tunnels! Daarna ben ik doorgefietst naar The Grove, wat een beetje hetzelfde idee is, maar dan met hogere 'muren' en meer bomen. Een beetje donker, maar wel indrukwekkend! En met een mooi uitzichtpunt met uitzicht over de vlaktes en de heuvels in de verte. Daarna ben ik doorgefietst naar de Rawhiti Cave. Daar moest ik nog even flink klimmen om er te komen, maar toen had ik ook wat. De cave is meer een soort koepel in de rots, met enorm veel stalactieten die blijkbaar op een speciale manier groeien, met behulp van planten. Heel slecht dat ik niet meer precies weet hoe dat zat, maar mooi was het wel! Tot slot ben ik die dag nog naar Anatoki Salmon gefietst, want ik had begrepen dat daar een oud Bever-collega uit Leiden werkt. Door haar vader ben ik doorgestuurd naar haar huis en we hebben kennisgemaakt en gezellig een wijntje gedronken. Toch leuk om elkaar zo aan de andere kant van de wereld te ontmoeten! :)
De volgende dag ben ik gaan liften naar Nelson. Mijn eerste lift was van een Canadese man en onderweg kwamen we langs een limestonegrot, waar we spontaan zijn gestopt voor een rondleiding. De leuke dingen die je niet meemaakt als je de bus neemt! De grot zelf was best indrukwekkend, niet zo groot maar wel met heel veel verschillende rotsformaties. Vanuit Motueka moest ik nog een tweede lift vinden, maar dat was zo gebeurd en rond lunchtijd stond ik weer in Nelson. Daar heb ik een extra dag doorgebracht om inkopen te doen voor de Heaphy track, die ik maandagochtend ben gaan lopen.
In de bus naar de Heaphy raakte ik al aan de praat met drie geologie-PhD'ers die aan de universiteit in Wellington vulkanen bestuderen. We overnachtten bij dezelfde hutten, dus hebben de hele track met z'n vieren gelopen. Wat heel grappig was, want deze drie waren continue ernstig onder de indruk van bepaalde stenen. ('For rocks that don't explode, these are pretty impressive!') Zo heb ik ook weer het een en ander geleerd over rotsen. Je bent nooit te oud om te leren!
De eerste dag bestond uit ruim 17km omhoog lopen. Maar 700-800m klimmen in 17km is niet zo heel indrukwekkend, dus het was een erg geleidelijke klim. Niet heel zwaar dus! De eerste hut was wel erg mooi. Vanuit waar m'n tentje stond had ik een prachtig uitzicht twee kanten op. Helaas kwam er wel een wolk binnendrijven toen de zon onderging, dus het was al snel heel mistig. Hmmm, het vooruitzicht van natte tent in de ochtend! Gelukkig scheen 's ochtends de zon, dus kon ik mijn tent nog redelijk droog krijgen voordat we weer gingen lopen.
De tweede dag liepen we over een soort hoogvlakte, met de bergtoppen overal om ons heen. Overal kleine riviertjes en af en toe een prachtig stukje bos met heel veel mos. Twee van ons groepje zijn nog in een riviertje gaan zwemmen, maar ze waren er heeeel snel weer uit, want het water was ijskoud! Na de lunch waren we de berg over en officieel op de westcoast. En dat merkten we meteen, want we liepen een wolk in! Gelukkig paste het mistige wel bij het landschap en was het juist ontzettend mooi met die wolk. Totdat ik mijn tent op moest zetten natuurlijk: alles weer nat. En helaas was de wolk de volgende ochtend nog steeds aanwezig, dus de tent moest nat ingepakt worden. Jammerjammer!
Dag 3 bestond vooral uit naar beneden lopen, want de hut die avond lag aan zee. We wilden zo snel mogelijk beneden zijn, want we wilden rond lunchtijd bij de hut zijn zodat de jongen uit ons groepje nog kon gaan vissen die middag, voor bij het avondeten :) Helaas betekende het opgevoerde tempo wel dat ik allebei m'n enkels verzwikt heb. Ouch! Bij de hut aangekomen bleek er een enorme zwem sandflies op de campsite rond te hangen. Toen ik m'n tent had opgezet waren m'n armen al één grote bult. En toen ik m'n spullen in de tent wilde leggen vlogen de sandflies met hordes tegelijk naar binnen. Aargh! Toen de ranger langs kwam om onze reservering te checken, heb ik dus met hem geregeld dat ik een upgrade kreeg naar de hut! Tent weer afgebroken (hij was nu wel droog, yay!) En naar binnen verhuisd. Wat een opluchting! :) Die avond was er inderdaad verse vis bij het avondeten (we aten hem een half uur nadat ie uit het water gevist was!), erg lekker.
De laatste dag werd ik wakker met twee stijve, dikke enkels en het gevoel van flink verrekte spieren in m'n onderbenen, dus maar goed dat het de laatste dag was! Toen we eenmaal liepen ging het wel weer prima gelukkig, en de laatste dag was bijna helemaal vlak, langs de kust. En hoe! De ochtendzon op de zee en de prachtige lege stranden was zeker één van de mooiste dingen die ik hier tot nu toe gezien heb :) Aan het eind van de track stond er al een hippie met een busje op ons te wachten en die bracht de anderen naar Westport en zette mij onderweg af in Karamea, bij het hostel waar ik zou overnachten voor ik terug ging naar Nelson. Het hostel was van buiten helemaal in regenboogkleurige strepen geschilderd en van binnen was het al net zo... interessant... De badkamer was 1 ruimte waar de douches en wc's alleen waren afgesloten met gordijntjes (dus geen deuren met sloten). Heel interessant. Gelukkig kwam er geen horde mannen binnenlopen toen ik een douche nam :)
De volgende ochtend werd ik door het manusje van alles (personenvervoer/schoolbus/post-ophaalbus/evenementenvervoer) opgehaald en naar Westport gebracht. Daar heb ik afscheid genomen van tent en slaapmatje, want nu de herfst eraan komt en ik richting het koude zuiden ga, heb ik niet zo'n zin meer in kamperen. Hutten vanaf nu! Dus de tent is op weg terug naar Hollandia en mijn backpack is significant lichter. Na een paar uur lezen in een parkje en een welverdiende fish & chips vertrok dan eindelijk de bus naar Nelson, waar ik gisteravond eindelijk uit mijn vieze kleren kon stappen en herenigd werd met het internet.
Zometeen ga ik lekker even de stad in (als het weer niet te vies is... Er komt een staartje van een tropische storm over vandaag, dus regen en wind genoeg!) Voor inkopen voor punakaiki, waar ik morgen heen ga en waar schijnbaar geen supermarkt of pinautomaat is. En om eindelijk het nieuwe boek van Brandon Sanderson te halen, wat de boekhandel eindelijk binnen heeft als het goed is. En wat nu in mijn tas past, yay!
Geniet van de eerste lentedagen daar in Nederland!
Tot later :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
