Ferry-tale 2.0
Door: Jiska
Blijf op de hoogte en volg Jiska
03 Mei 2014 | Nieuw Zeeland, Picton
Hallo allemaal!
De tijd vliegt en het is alweer ruim twee weken geleden dat ik jullie achterliet in Te Anau! Inmiddels ben ik in Picton, dus ik kan jullie nu mooi op de hoogte brengen van mijn avonturen op Stewart Island en aan de oostkust. Genoeg te vertellen dus!
Toen ik jullie achterliet stond ik op het punt om te liften naar Invercargill. Helaas was het nogal een regenachtige dag, waardoor ik redelijk doorweekt in Invercargill aankwam (het Duitse meisje waarmee ik samen liftte en ik hadden zo'n 1,5 uur vastgestaan onderweg!). Gelukkig was het hostel daar heel erg mooi, heel huiselijk en mijn dorm was nog en suite ook. Ik heb meteen droge kleren aangetrokken en ben eropuit gegaan om Stewart Island te boeken. Dat bleek nog lastig, want het weekend was precies het paasweekend! Sinds ik op reis ben, ben ik nogal de weg kwijt met welke feestdagen wanneer zijn, dus op zich niet zo gek. Maar uiteindelijk is dan toch alles geboekt (ik heb het laatste bed in één van de hutten op de track!). De volgende dag deed ik alvast inkopen en ben ik ook naar een winkel gegaan om wat nieuwe kleren te kopen, want door al het hiken ben ik enorm veel afgevallen en niks paste meer. En het is ook wel eens fijn om non-hike kleren aan te hebben :)
Stewart Island was heerlijk, maar de weg er naartoe ging niet zonder problemen. Mijn shuttle was aan de late kant, hoewel de ferry gelukkig ook wat vertraging had. Het was nogal stormachtig, dus de overtocht naar het eiland was behoorlijk hobbelig. De eerste twintig minuten vond ik het wel cool, maar daarna vond ik het zelfs mooi geweest (en ik word normaal nooit zeeziek!). Op het eiland aangekomen begon ik meteen met lopen, want de wind in het plaatsje (Oban) was ongelooflijk koud. Gelukkig was de wandeling zelf veel meer beschut (heel veel boswandelen!). De eerste nacht zat ik maar met vijf andere mensen in de hut. We zijn met z'n allen 's avonds naar buiten gegaan om kiwis te spotten, maar ondanks dat we ze wel hoorden, konden we ze niet vinden. We hebben wel een paar possums en een hertje gezien, dus helemaal voor niets was het niet :) De tweede dag stak ik het eiland over naar de andere hut, terwijl de anderen uit mijn hut de andere kant op liepen (ik moest wel verkeerdom lopen vanwege de beschikbaarheid van de hutten). Daar trof ik een volledig volle hut aan (ik had immers het laatste bed), maar wel op een prachtig plekje aan zee. Het weer was inmiddels ook een stuk beter en de wind was gaan liggen. Helaas ook daar geen kiwis gezien (hoewel ze regelmatig rond de toiletten schijnen te zitten). De laatste dag was maar kort lopen, dus rond 12u was ik alweer in Oban. Mijn ferry ging pas om 17u, dus ik ben eerst naar een museum gegaan en heb daarna nog een grappige film gezien over de geschiedenis van Stewart Island, verteld door de hond van de bioscoopeigenaar. Leuk gedaan :) Daarna wilde ik mijn traditionele after-hike fish & chips halen, maar blijkt dat alle keukens in Oban tussen lunch en avondeten dicht gaan! Toen heb ik maar een eerdere ferry geregeld, zoat ik mijn fish & chips in Invercargill kon halen. Bleek de dichtstbijzijnde bij mijn hostel zo'n 20 minuten lopen te zijn. Maar ik moest en zou fish & chips hebben, dus ik ben er zo'n beetje heen gerend omdat ik zo'n honger had! Gelukkig had ik uiteindelijk mijn eten, dus kwam alles toch nog goed :)
Na Invercargill ben ik naar Dunedin gelift. Onderweg kreeg ik een lift van de prachtige auto (de meesten van jullie zullen de foto wel gezien hebben op facebook). Hij reed me eerst voorbij en ik dacht nog 'ah jammer, zou heel gaaf zijn om daar een lift in te krijgen!'. Maar even later keek ik achterom en kwam ie achteruit terugrijden om me alsnog op te pikken! In Dunedin aangekomen bleek mijn hostel het chillste hostel ter wereld te zijn. Niet alleen heet het Hogwartz (waardoor ik me natuurlijk meteen thuis voelde), maar de dorm was een enorme kamer met een prachtig hoog plafond en maar vijf bedden (niet gestapeld!) Met superdeluxe matrassen, ieder een nachtkastje en een leeslampje... Zo luxe zie je het niet vaak. In Dunedin was ik enigszins afhankelijk van pasen, waardoor er de eerste twee dagen erg veel dicht was. Ik ben naar een museum geweest over de geschiedenis van Otago, wat wel interessant was (hoewel ik inmiddels zo veel musea gezien heb dat ik de Maori-geschiedenis nu wel ken) en daarna ben ik naar de stijlste straat ter wereld gelopen; Baldwin street. Het was erg leuk om bovenaan op een bankje te zitten en te kijken hoe totaal niet fitte toeristen hijgend en puffend boven kwamen. De volgende dag ben ik naar de Speight's brouwerij geweest. Dat was wel een interessante rondleiding, want ze hebben de oude, koperen ketels nog, maar ook een gloednieuw deel van de brouwerij waar ze net zijn overgestapt op moderne roestvrijstalen ketels. Grappig om het verschil te zien! Maar waar het natuurlijk allemaal om gaat is het onbeperkte bier aan het eind van de tour. Ze brouwen vijf verschillende bieren en een cider, die we allemaal mochten proeven. Wat ik dus ook gedaan heb. Ik was erg vrolijk toen ik terug kwam in het hostel :)
Na Dunedin ben ik naar Oamaru gelift. Dat is een schattig plaatsje aan de oostkust tussen Dunedin en Christchurch in, waar je schijnbaar hordes pinguins kunt zien. Overdag heb ik niet zo veel gedaan in Oamaru, maar tegen zonsondergang ben ik beide dagen richting de pinguinkolonies gegaan. Ik heb wel twee yellow eyed penguins gezien, maar de blauwe pinguins (waar er echt heel veel van zouden moeten zijn) kwamen toch echt niet het water uit rond de tijd dat het informatiecentrum zei dat ze zouden moeten komen. Beetje jammer! Heb wel beide avonden een schattig klein zeehondje gezien, dat me bleef aankijken met die enorme ogen. Heel lief :)
Na Oamaru heb ik samen met een Frans meisje uit mijn dorm gelift naar Christchurch. Net als naar Oamaru hadden we één lift die ons helemaal naar de juiste plek bracht. Deze jongen stond er zelfs op om me voor de deur van mijn couchsurf-adres af te zetten! Heel aardig van hem. Het couchsurfen was ook leuk. Dit was de eerste keer dat ik het voor elkaar had gekregen om een adres te vinden ergens, dus mijn allereerste keer couchsurfen! De host heette Paul en hij had een garage net buiten het centrum van Christchurch. Hij woonde daar ook en had een caravan op de oprijlaan, waar de couchsurfers konden slapen. In dit geval betekende dat een Duits stelletje en ikzelf. De caravan was heel luxe, we hadden goede verwarming (gelukkig, want het was heel koud!), een warme douche en een goed uitgeruste keuken. Toen ik aankwam was het weer nog goed, met een zonnetje, dus ik ben meteen met de twee andere couchsurfers de stad in gelopen. Voor degenen die het gemist hebben of vergeten zijn, in 2011 is Christchurch getroffen door een heel zware aardbeving en het grootste deel van de binnenstad ligt nog steeds in puin. Dat wist ik voordat ik kwam, maar ik was niet voorbereid op hoe enorm de schade is en hoe weinig er nog herbouwd is. Er zijn meer lege stukken grond en onherstelbaar beschadigde gebouwen dan dat er gebouwen zijn die nog gebruikt worden. Veel wegen zijn afgezet en veel staat er nog precies zo bij als vlak na de aardbeving. Dat is wat me het meest is bijgebleven: ik liep langs een rij dichte winkels. Bij de outdoorshop hingen nog sale posters van februari 2011 in de ramen en daarnaast bij de Starbucks lag nog en oude, vergeelde krant op een tafeltje, een krant van 22 februari 2011 die iemand daar heeft zitten lezen toen de aardbeving toesloeg. Heel spookachtig om te zien! Ik ben ook nog naar een museum over de aardbevingen geweest en dat was ook erg indrukwekkend, met persoonlijke verhalen van mensen en foto's van vlak na de aardbeving. De torenspits van de kathedraal lag daar ook, gedeukt en verbogen en wel, terwijl ik pas nog foto's heb gezien van de kathdraal in al zijn glorie met diezelfde torenspits nog keurig op de toren. Tegelijkertijd zijn er allerlei initiatieven om weer wat leven in de binnenstad te brengen. Er is een winkelcentrum gebouwd van vrolijk gekleurde bouwcontainers en een initiatief genaamd 'gapfiller' organiseert activiteiten op de lege stukken grond waar ooit gebouwen stonden. Zo hebben ze een tijd terug een openluchtbioscoop gemaakt waar mensen een film konden kijken terwijl ze zelf de elektriciteit voor de projectoren opwekten op fietsen. Al met al was Christchurch dus nogal intrigerend, maar toch ook wel erg deprimerend. Dat het ruim 30 uur achter elkaar regende hielp ook niet echt mee!
Vanuit Christchurch heb ik de bus genomen naar Kaikoura, walvis-hoofdstad van Nieuw Zeeland. Helaas begint mijn geld ernstig op te raken, dus had ik geen geld voor een walviscruise. Maar ik heb me alsnog prima vermaakt in Kaikoura! De eerste dag dat ik daar was heb ik een rondje om het schiereiland gelopen. Er is daar een zeehondenkolonie en ik ben letterlijk bijna over een grote zeehond gestruikeld. Ik liep over het strand en genoot van het uitzicht en ineens hoorde ik een soort brul vlak naast me. Lag daar een enorme zeehond op nog geen 2 meter afstand die het maar niks vond dat ik zo dichtbij kwam. Ik schrok me een ongeluk! De rest van de wandeling leidde langs de kustlijn van het schiereiland, langs prachtige kliffen met uitzicht op de blauwe zee en de bergen in de verte. Die bergen riepen inmiddels al twee dagen naar me dat ik moest komen wandelen, dus ik ben de laatste dag in Kaikoura op de fiets gestapt en ben naar Mount Fyffe gefietst. Die heb ik helemaal beklommen, 1602 meter de lucht in, tot ik op de top in de sneeuw stond. Het is toch wel bijzonder om bovenop een berg te staan en uitzicht te hebben op zee, dat gebeurt niet vaak. Aan de andere kant keek ik uit over meer besneeuwde bergtoppen en in de verte kon ik nog een hele reeks aan bergketens zien. Zeker geen slechte plek voor lunch! Toen ik weer beneden kwam waren mijn knieen redelijk op, dus na een uurtje terugfietsen (gelukkig heuvelafwaarts deze keer) ben ik in het hostel in de jacuzzi gesprongen (net als de twee dagen daarvoor overigens, heerlijk, zo'n ding in de tuin!)
En dat brengt ons dan in Picton, waar ik vandaag heen gelift ben. Full circle voor het zuidereiland, en ik moet zeggen, ik vind het heel erg jammer om morgen weer op de ferry te stappen! Wat een prachtig eiland... Gelukkig heb ik nog vier weken om naar uit te kijken, waarin ik hopelijk de Tongariro Crossing met móói weer kan gaan doen. En waarin ik hopelijk mount Taranaki nog ga zien!
Ik hou jullie op de hoogte van al die avonturen. Maar voor nu, goodbye!
De tijd vliegt en het is alweer ruim twee weken geleden dat ik jullie achterliet in Te Anau! Inmiddels ben ik in Picton, dus ik kan jullie nu mooi op de hoogte brengen van mijn avonturen op Stewart Island en aan de oostkust. Genoeg te vertellen dus!
Toen ik jullie achterliet stond ik op het punt om te liften naar Invercargill. Helaas was het nogal een regenachtige dag, waardoor ik redelijk doorweekt in Invercargill aankwam (het Duitse meisje waarmee ik samen liftte en ik hadden zo'n 1,5 uur vastgestaan onderweg!). Gelukkig was het hostel daar heel erg mooi, heel huiselijk en mijn dorm was nog en suite ook. Ik heb meteen droge kleren aangetrokken en ben eropuit gegaan om Stewart Island te boeken. Dat bleek nog lastig, want het weekend was precies het paasweekend! Sinds ik op reis ben, ben ik nogal de weg kwijt met welke feestdagen wanneer zijn, dus op zich niet zo gek. Maar uiteindelijk is dan toch alles geboekt (ik heb het laatste bed in één van de hutten op de track!). De volgende dag deed ik alvast inkopen en ben ik ook naar een winkel gegaan om wat nieuwe kleren te kopen, want door al het hiken ben ik enorm veel afgevallen en niks paste meer. En het is ook wel eens fijn om non-hike kleren aan te hebben :)
Stewart Island was heerlijk, maar de weg er naartoe ging niet zonder problemen. Mijn shuttle was aan de late kant, hoewel de ferry gelukkig ook wat vertraging had. Het was nogal stormachtig, dus de overtocht naar het eiland was behoorlijk hobbelig. De eerste twintig minuten vond ik het wel cool, maar daarna vond ik het zelfs mooi geweest (en ik word normaal nooit zeeziek!). Op het eiland aangekomen begon ik meteen met lopen, want de wind in het plaatsje (Oban) was ongelooflijk koud. Gelukkig was de wandeling zelf veel meer beschut (heel veel boswandelen!). De eerste nacht zat ik maar met vijf andere mensen in de hut. We zijn met z'n allen 's avonds naar buiten gegaan om kiwis te spotten, maar ondanks dat we ze wel hoorden, konden we ze niet vinden. We hebben wel een paar possums en een hertje gezien, dus helemaal voor niets was het niet :) De tweede dag stak ik het eiland over naar de andere hut, terwijl de anderen uit mijn hut de andere kant op liepen (ik moest wel verkeerdom lopen vanwege de beschikbaarheid van de hutten). Daar trof ik een volledig volle hut aan (ik had immers het laatste bed), maar wel op een prachtig plekje aan zee. Het weer was inmiddels ook een stuk beter en de wind was gaan liggen. Helaas ook daar geen kiwis gezien (hoewel ze regelmatig rond de toiletten schijnen te zitten). De laatste dag was maar kort lopen, dus rond 12u was ik alweer in Oban. Mijn ferry ging pas om 17u, dus ik ben eerst naar een museum gegaan en heb daarna nog een grappige film gezien over de geschiedenis van Stewart Island, verteld door de hond van de bioscoopeigenaar. Leuk gedaan :) Daarna wilde ik mijn traditionele after-hike fish & chips halen, maar blijkt dat alle keukens in Oban tussen lunch en avondeten dicht gaan! Toen heb ik maar een eerdere ferry geregeld, zoat ik mijn fish & chips in Invercargill kon halen. Bleek de dichtstbijzijnde bij mijn hostel zo'n 20 minuten lopen te zijn. Maar ik moest en zou fish & chips hebben, dus ik ben er zo'n beetje heen gerend omdat ik zo'n honger had! Gelukkig had ik uiteindelijk mijn eten, dus kwam alles toch nog goed :)
Na Invercargill ben ik naar Dunedin gelift. Onderweg kreeg ik een lift van de prachtige auto (de meesten van jullie zullen de foto wel gezien hebben op facebook). Hij reed me eerst voorbij en ik dacht nog 'ah jammer, zou heel gaaf zijn om daar een lift in te krijgen!'. Maar even later keek ik achterom en kwam ie achteruit terugrijden om me alsnog op te pikken! In Dunedin aangekomen bleek mijn hostel het chillste hostel ter wereld te zijn. Niet alleen heet het Hogwartz (waardoor ik me natuurlijk meteen thuis voelde), maar de dorm was een enorme kamer met een prachtig hoog plafond en maar vijf bedden (niet gestapeld!) Met superdeluxe matrassen, ieder een nachtkastje en een leeslampje... Zo luxe zie je het niet vaak. In Dunedin was ik enigszins afhankelijk van pasen, waardoor er de eerste twee dagen erg veel dicht was. Ik ben naar een museum geweest over de geschiedenis van Otago, wat wel interessant was (hoewel ik inmiddels zo veel musea gezien heb dat ik de Maori-geschiedenis nu wel ken) en daarna ben ik naar de stijlste straat ter wereld gelopen; Baldwin street. Het was erg leuk om bovenaan op een bankje te zitten en te kijken hoe totaal niet fitte toeristen hijgend en puffend boven kwamen. De volgende dag ben ik naar de Speight's brouwerij geweest. Dat was wel een interessante rondleiding, want ze hebben de oude, koperen ketels nog, maar ook een gloednieuw deel van de brouwerij waar ze net zijn overgestapt op moderne roestvrijstalen ketels. Grappig om het verschil te zien! Maar waar het natuurlijk allemaal om gaat is het onbeperkte bier aan het eind van de tour. Ze brouwen vijf verschillende bieren en een cider, die we allemaal mochten proeven. Wat ik dus ook gedaan heb. Ik was erg vrolijk toen ik terug kwam in het hostel :)
Na Dunedin ben ik naar Oamaru gelift. Dat is een schattig plaatsje aan de oostkust tussen Dunedin en Christchurch in, waar je schijnbaar hordes pinguins kunt zien. Overdag heb ik niet zo veel gedaan in Oamaru, maar tegen zonsondergang ben ik beide dagen richting de pinguinkolonies gegaan. Ik heb wel twee yellow eyed penguins gezien, maar de blauwe pinguins (waar er echt heel veel van zouden moeten zijn) kwamen toch echt niet het water uit rond de tijd dat het informatiecentrum zei dat ze zouden moeten komen. Beetje jammer! Heb wel beide avonden een schattig klein zeehondje gezien, dat me bleef aankijken met die enorme ogen. Heel lief :)
Na Oamaru heb ik samen met een Frans meisje uit mijn dorm gelift naar Christchurch. Net als naar Oamaru hadden we één lift die ons helemaal naar de juiste plek bracht. Deze jongen stond er zelfs op om me voor de deur van mijn couchsurf-adres af te zetten! Heel aardig van hem. Het couchsurfen was ook leuk. Dit was de eerste keer dat ik het voor elkaar had gekregen om een adres te vinden ergens, dus mijn allereerste keer couchsurfen! De host heette Paul en hij had een garage net buiten het centrum van Christchurch. Hij woonde daar ook en had een caravan op de oprijlaan, waar de couchsurfers konden slapen. In dit geval betekende dat een Duits stelletje en ikzelf. De caravan was heel luxe, we hadden goede verwarming (gelukkig, want het was heel koud!), een warme douche en een goed uitgeruste keuken. Toen ik aankwam was het weer nog goed, met een zonnetje, dus ik ben meteen met de twee andere couchsurfers de stad in gelopen. Voor degenen die het gemist hebben of vergeten zijn, in 2011 is Christchurch getroffen door een heel zware aardbeving en het grootste deel van de binnenstad ligt nog steeds in puin. Dat wist ik voordat ik kwam, maar ik was niet voorbereid op hoe enorm de schade is en hoe weinig er nog herbouwd is. Er zijn meer lege stukken grond en onherstelbaar beschadigde gebouwen dan dat er gebouwen zijn die nog gebruikt worden. Veel wegen zijn afgezet en veel staat er nog precies zo bij als vlak na de aardbeving. Dat is wat me het meest is bijgebleven: ik liep langs een rij dichte winkels. Bij de outdoorshop hingen nog sale posters van februari 2011 in de ramen en daarnaast bij de Starbucks lag nog en oude, vergeelde krant op een tafeltje, een krant van 22 februari 2011 die iemand daar heeft zitten lezen toen de aardbeving toesloeg. Heel spookachtig om te zien! Ik ben ook nog naar een museum over de aardbevingen geweest en dat was ook erg indrukwekkend, met persoonlijke verhalen van mensen en foto's van vlak na de aardbeving. De torenspits van de kathedraal lag daar ook, gedeukt en verbogen en wel, terwijl ik pas nog foto's heb gezien van de kathdraal in al zijn glorie met diezelfde torenspits nog keurig op de toren. Tegelijkertijd zijn er allerlei initiatieven om weer wat leven in de binnenstad te brengen. Er is een winkelcentrum gebouwd van vrolijk gekleurde bouwcontainers en een initiatief genaamd 'gapfiller' organiseert activiteiten op de lege stukken grond waar ooit gebouwen stonden. Zo hebben ze een tijd terug een openluchtbioscoop gemaakt waar mensen een film konden kijken terwijl ze zelf de elektriciteit voor de projectoren opwekten op fietsen. Al met al was Christchurch dus nogal intrigerend, maar toch ook wel erg deprimerend. Dat het ruim 30 uur achter elkaar regende hielp ook niet echt mee!
Vanuit Christchurch heb ik de bus genomen naar Kaikoura, walvis-hoofdstad van Nieuw Zeeland. Helaas begint mijn geld ernstig op te raken, dus had ik geen geld voor een walviscruise. Maar ik heb me alsnog prima vermaakt in Kaikoura! De eerste dag dat ik daar was heb ik een rondje om het schiereiland gelopen. Er is daar een zeehondenkolonie en ik ben letterlijk bijna over een grote zeehond gestruikeld. Ik liep over het strand en genoot van het uitzicht en ineens hoorde ik een soort brul vlak naast me. Lag daar een enorme zeehond op nog geen 2 meter afstand die het maar niks vond dat ik zo dichtbij kwam. Ik schrok me een ongeluk! De rest van de wandeling leidde langs de kustlijn van het schiereiland, langs prachtige kliffen met uitzicht op de blauwe zee en de bergen in de verte. Die bergen riepen inmiddels al twee dagen naar me dat ik moest komen wandelen, dus ik ben de laatste dag in Kaikoura op de fiets gestapt en ben naar Mount Fyffe gefietst. Die heb ik helemaal beklommen, 1602 meter de lucht in, tot ik op de top in de sneeuw stond. Het is toch wel bijzonder om bovenop een berg te staan en uitzicht te hebben op zee, dat gebeurt niet vaak. Aan de andere kant keek ik uit over meer besneeuwde bergtoppen en in de verte kon ik nog een hele reeks aan bergketens zien. Zeker geen slechte plek voor lunch! Toen ik weer beneden kwam waren mijn knieen redelijk op, dus na een uurtje terugfietsen (gelukkig heuvelafwaarts deze keer) ben ik in het hostel in de jacuzzi gesprongen (net als de twee dagen daarvoor overigens, heerlijk, zo'n ding in de tuin!)
En dat brengt ons dan in Picton, waar ik vandaag heen gelift ben. Full circle voor het zuidereiland, en ik moet zeggen, ik vind het heel erg jammer om morgen weer op de ferry te stappen! Wat een prachtig eiland... Gelukkig heb ik nog vier weken om naar uit te kijken, waarin ik hopelijk de Tongariro Crossing met móói weer kan gaan doen. En waarin ik hopelijk mount Taranaki nog ga zien!
Ik hou jullie op de hoogte van al die avonturen. Maar voor nu, goodbye!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
