Fiordland
Door: Jiska
Blijf op de hoogte en volg Jiska
14 April 2014 | Nieuw Zeeland, Te Anau
Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst een blog geschreven heb en ik heb zeker niet stilgezeten in de tussentijd! De vorige keer dat ik schreef was ik nog in Lake Tekapo, maar niet lang na die vorige blog ben ik weer afgedaald naar Queenstown.
De meesten van jullie zullen inmiddels wel gezien hebben dat ik daar een skydive gedaan heb! In Tekapo had ik voor mezelf al besloten dat ik spijt zou krijgen als ik aan het eind van m'n reis hier geen skydive gedaan zou hebben, dus ik was eigenlijk van plan om het in Taupo te doen over een maandje. Maar toen kwam ik in Queenstown aan en vroeg de jongen bij de receptie van mijn hostel wat voor 'something crazy' ik in gedachten had voor mijn tijd daar. Queenstown is immers adrenaline city! Ik ben eerst maar een Fergburger gaan halen om mezelf nog wat bedenktijd te geven. Hoe dichter ik bij Queenstown kwam, hoe meer mensen ik hoorde over Fergburger. Ze hebben een menu met een stuk of 20 burgers die allemaal heel erg lekker zijn, en niet al te duur. Er staat dag en nacht een rij tot buiten en de wachttijd is meestal tussen de 20 en 50 minuten! Ik kwam daar ook meteen allemaal bekenden tegen, die ik in Punakaiki en Franz Josef ontmoet had, blijkbaar is het echt de verzamelplek van Queenstown :)
De volgende ochtend, na een nachtje woelen, ben ik zodra de receptie open ging een skydive gaan boeken, zodat ik me niet meer kon bedenken. En een paar uur later zat ik in het busje naar de dropzone bij Glenorchy/Paradise. Gelukkig geven ze je weinig tijd om zenuwachtig te zijn, want de rit is al prachtig. Halverwege stopten we bij de 'million dollar view' en werden we gewezen op het fantastische landschap waarboven we straks uit een vliegtuig zouden springen. Slik. Eenmaal bij de dropzone kregen we een introductiefilmpje te zien en wat uitleg over wat er zou gaan gebeuren en welke houding we moesten aannemen (de vorm van een banaan!). Daarna werden we allemaal in jumpsuits gehesen en kregen we te horen wanneer we mochten springen. Ik was ingedeeld in de tweede groep van drie, dus ik kon eerst kijken hoe drie anderen naar boven gingen. Vanaf de grond konden we ze zien springen! Daarna was het onze beurt (de instructeurs komen letterlijk uit de lucht vallen en haken zich vast aan de volgende springer!). De vlucht omhoog duurde zo'n 15 minuten, waarin we prachtig uitzicht hadden over de national parks (Mount Aspiring en Fiordland), we konden zelfs Mount Cook zien! Maar uiteindelijk ging dan toch die deur open. Ik sprong als tweede, dus ik zag eerst het eerste stel verdwijnen. Daarna schoven we over het randje, waardoor ik met mijn benen onder het vliegtuig gehaakt zat en praktisch al buiten hing. Gelukkig sprong mijn instructeur (Mauricio), want ik weet niet of ik het zelf gedurfd had. De eerste paar seconden voelden als een achtbaan (en we gingen head fist!), maar daarna was het alleen maar gaaf en voelde het niet meer als vallen! Ondanks dat was ik wel opgelucht toen de parachute open was, toen wist ik in ieder geval dat we het gingen overleven :) Toen iedereen weer veilig op de grond stond werden we teruggebracht naar Queenstown. Helaas was er een man bij die niet helemaal lekker was geworden van de sprong, dus onderweg moesten we een keer of zes stoppen zodat hij z'n lunch buiten kon droppen... Wel een beetje sneu voor hem na zo'n gave ervaring!
De tweede dag in Queenstown (nadat ik na de skydive een tweede Fergburger had gehaald) liep ik nog steeds met een grote grijns rond. Ik ben die dag Queenstown Hill op gewandeld, waar ik een prachtig uitzicht had over het meer en de omliggende bergen. Erg de moeite waard! 'S Avonds natuurlijk een derde Fergburger gehaald (je bent maar 1x in Queenstown!) Met twee meiden die ik op de heuvel tegengekomen was (en al eerder had ontmoet in Punakaiki & Wanaka. En dat was Queenstown alweer!
De volgende dag vertrok ik heel vroeg in de ochtend richting de Routeburn track. Dat is een 32km lange track die de meeste mensen in drie dagen lopen. Maar omdat de hutten 54 dollar per nacht kosten en dat vrij veel is voor mijn portemonnee, deed ik hem in twee dagen. De eerste dag was dus vrij lang (20km), maar zeer de moeite waard! Prachtig uitzicht over de vallei en na het oversteken van de pas ook over de vallei aan de andere kant. En zelfs helemaal tot de zee op één punt! 'S avonds in de hut gaf de hut warden nog een praatje (dat doen ze meestal wel, over brandveiligheid etc.) En dat was de beste entertainment die je in een hut kan hebben. Deze man was erg lang van stof, maar enorm grappig! Net een backcountry comedyshow :) De tweede dag had ik maar een uurtje of vier te lopen, waardoor ik met lunchtijd klaar was en ruim de tijd had om te liften naar Te Anau. Dat ging dan ook zonder problemen: ik werd opgepikt door een aardige Schotse reiziger die net van Milford Sound vandaan kwam.
In Te Anau werd ik in mijn hostel herenigd met de rest van mijn bagage, die ik vanuit Queenstown daarheen had laten brengen. Ik heb een dagje rust genomen en ben toen aan de Kepler track begonnen. Die is hier vrijwel om de hoek, dus dat kwam mooi uit. De eerste dag was het bewolkt, maar was ik toch voornamelijk door het bos aan het klimmen (900m de hoogte in naar de eerste hut!). Helaas was het uitzicht vanuit de hut dus ook niet veel soeps het grootste deel van de tijd, en de volgende ochtend (na een koude nacht, lang leve mijn knusse slaapzak!) leek het niet veel beter. Maar na een uurtje verder klimmen kwamen we ineens boven de wolken uit! Het grootste deel van de rest van de dag hebben we boven de wolken gelopen en de uitzichten waren absoluut fantastisch. Weer eens wat anders dan 'gewone' berg-uitzichten :) De laatste dag van deze track was zo goed als vlak, door het bos. Ook mooi, maar niet zo mooi als de dag ervoor! Ik kan wel zeggen dat Kepler tot nu toe de mooiste wandeling is die ik hier gedaan heb.
Na Kepler heb ik weer twee daagjes rust genomen, voor ik begon aan de Milford track. Omdat het hostel niet meer goed gevuld was, hebben ze iedereen in de lodges van het holiday park gestopt, waar geen dorms zijn. Ik had in mijn twee daagjes rust dus een single room voor de prijs van een dorm! Niet verkeerd.
Afgelopen donderdag begon ik dus aan de Milford track, de meest populaire wandeling van Nieuw Zeeland. De meeste mensen die hem nu lopen, hebben in november of december al geboekt. Maar ik had geluk, er had iemand afgezegd toen ik in Queenstown boekte, dus ik kon nog mee! We werden met een boot naar het begin van de track gebracht, en ik had al meteen contact met een Engelse jongen. Ik heb met hem dan ook de eerste dag van de track gelopen (maar 5km tot de eerste hut!). In de hut kwamen we een Canadese jongen tegen, die zich de volgende dag bij ons aansloot. We hebben elke avond in de hut met z'n drieen kaartspelletjes zitten spelen en alle dagen samen gelopen. Heel gezellig! De wandeling zelf was ook weer erg mooi, een heel bijzonder berglandschap waar de bergen recht uit de grond steken (heel veel stijle kliffen!). Helaas was de derde dag, bewolkt. Die dag moesten we de pas over, en de uitzichten vanaf daarboven schijnen fantastisch te zijn. Helaas niet echt voor ons dus! Maar we hebben wel de Sutherland Falls (hoogste waterval van NZ, 580m) van heel dichtbij gezien (mijn Engelse buddy is er zelfs achterlangs gelopen!). De laatste dag wilden we eigenlijk de boot van 14u halen, dus het laatste stuk hebben we vrij snel gelopen om dat voor elkaar te krijgen. We waren op tijd, maar zagen nog geebn boot. Eerst nog maar even wat foto's genomen dus. Toen bleek dat de boot bij een andere stijger lag (voor als het water laag staat). Toen we daar acherkwamen, vertrok hij net. Moesten we alsnog een uur wachten (en daardoor in Milford Sound ook nog 1,5 uur op de volgende bus!). Maar gelukkig vermaakten we ons prima met z'n allen. 'S Avonds terug in Te Anau nog gezellig uit eten geweest voor een heerlijke pizza (zo lekker na 3 avonden gedroogd voedsel!) En daarna scheidden onze wegen zich weer, zoals dat gaat.
Vandaag ben ik vooral bezig met mijn spullen weer goed inpakken, want alles was ingepakt op 'track-stand' de afgelopen twee weken. Morgen vertrek ik namelijk liftend naar Invercargill, vanwaar ik hopelijk nog één great walk kan doen op Stewart Island! Daarna is het rustig aan weer terug richting het noorden, via de oostkust. Nog maar zes weken te gaan hier...
Tot snel allemaal!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley